Bir zamanlar, sürekli arkadaşlarının kalbini kıran bir çocuk varmış. Kimin ne hissettiğini asla düşünmezmiş. Bir gün öğretmeni onu yanına çağırmış ve ona bir çivi ve tahta parçası vermiş. “Her kalp kırdığında bu tahtaya bir çivi çak.” demiş. Çocuk, her kalp kırdığında tahtaya bir çivi çakmış ve kısa sürede tahta çivilerle dolmuş. Öğretmeni, “Şimdi her özür dilediğinde bir çiviyi çıkar." demiş. Çocuk, özür diledikçe çivileri çıkarmış ama tahtada delikler kalmış. Öğretmeni, “Görüyorsun, kalp kırmak böyle bir şeydir. Özür dilesen bile izleri kalır.” demiş.
Küçüklüğümden beri aklımda kalan en güzel hikaye