Mekanları cennet olsun... Yakın zamanda babamı kaybettim, ne hasteneye gidip görebildim ne cenazesine katılabildim dört duvar odada tek başıma sıkıştım kaldım üstesinden gelmek mi denir alışmak mı denir hiç bilmiyorum ilk duyduğumda kendime hakim olamadım bağırdım çağırdım bunlar çok kısa sürdü sonra günlerce ağladım sustukça daha çok birikti içimde babamın ölümüyle ilgili her şeyi sorgulamaya başladım derken sustukça daha çok biriktiğini anladım bu yüzden asla içinde tutma bu acıyı, bazen tamam yendim diyorum, bir anda içimde ilk günkü kadar patlıyor, bırak patlasın ağla dök içini dökebildiğin kadar ama hayatının da önüne geçmesine izin verme, hobilerinle meşgul et kendini, sevdiğin şeyleri yap. Tam anlamıyla motive etmese de çok değişik hissettiğim şeyler yaşadım yoğun bakıma girdiği günden beri onu hep rüyamda gördüm, başına gelenleri hep hissettim. Rüyadır, bilinçaltıdır dedim ama hepsi doğru çıktı ve hala da rüyamda babamı görüyorum biraz olsun mutlu oluyorum ama en çok onun yok olmadığını sadece boyut değiştirdiğini düşündükçe motive edebiliyorum kendimi ve bir gün buluşacağımızı düşünüp ona dua ettikçe rahat olduğunu düşündükçe huzur buluyorum mesela babam çocukları çok severdi bazen durumları iyi olmayan çocuklara gizli bağışlar yapıyorum hem mutlu oluyorum hem babamında o an mutlu olduğunu düşünmek beni motive ediyor :) atlatmak demeyelim çünkü ben de henüz atlatabilmiş değilim atlatılacak bir şey olduğunuda sanmıyorum çünkü onu her zaman kalbinde hissedeceksin ama inan acın ilk günkü gibi de kalmayacak çok klasik olacak ama gerçekten zaman her şeyin ilacı zamanını güzel değerlendir