İstatistikler
Yaptığı yorumlar
Majör depresyon ve distimimin teşhisli olarak ikinci ama yaşadığım ve hissettiğim kadarıyla beşinci yılından selamlar.
Lisedeyken yaşadığım depresyonu hep görmezden geldim. Çünkü polis ya da asker olmak istiyordum ve doktora gidersem bu mesleklerin mülakatlarında karşıma çıkacağını biliyordum. Mezuna kaldım, polislik sınavına girdim ama parkurda elendim. Mecburen Celal Bayar’da bir sene okudum. Polislikten elenince her şey bir anda anlamsızlaştı. O zaman fark ettim ki, iyileşmek ve iyi hissetmek; polis ya da subay olmaktan çok daha önemliymiş.
Bu farkındalıkla hemen bir psikiyatriste gittim. “Başka bir şehirde, yeni bir başlangıç her şeyi değiştirir,” diye düşündüm. O yüzden Aydın’da, ilgimi çeken bir bölüm olan Radyo Televizyon ve Sinema okumaya karar verdim. Zaten çocukluğumdan beri babam sayesinde film ve diziyle iç içeydim. Ses tonum, diksiyonum ve sinemaya olan ilgimle belki bu alanda bir meslek edinirim dedim.
Yapım gereği enerjik, sosyal ve biraz da çocuksuyum. Eğlenceli yönlerimi hiç kaybetmedim. Kadınlarla iletişimim iyi ama çok fazla muhattap olmayı tercih etmem. Birçok ilişkim oldu ama hiçbirinde gerçekten duygusal bir bağ hissetmedim. Ta ki hayatımın kadınıyla tanışana kadar. Yaklaşık iki yıldır tanıyoruz birbirimizi. 7 ay birlikteydik. Sonra psikolojik durumlarımdan dolayı ayrıldık. O 8 aylık ayrılık sürecinde sadece onu bekledim. Beklediğime de değdi. 23 Nisan’da barıştık. Doğum günümden iki gün önce aldığım en güzel ve en erken hediyeydi. Şu an birlikteyiz ve bu beni mutlu ediyor.
Şu an sabahları Efexor 150, akşamları Efexor 75 ve sabah-akşam Lityum kullanıyorum. Ama pek etkili olduğu söylenemez. Hatta Lityum yüzünden tiroid seviyem arttı ve galiba bu yüzden daha depresif hissediyorum bilmiyorum emin değilim belki bu yüzden değildir sonuçta doktor değilim öylesine bir düşünce sadece. Son birkaç gündür insanlarla iletişim kurmakta çok zorlanıyorum. Aklımda sürekli intihar düşüncesi dönüyor. Ama bunu yapamam. Çünkü organlarımı bağışlamak istiyorum. Kendi hayatıma son vererek organlarımın da işlevsiz hale gelmesini istemiyorum.
Gittiğim doktor beni pek ciddiye almıyor gibi. İlaçlardan sonra durumumun kötüleştiğini söylediğimde, “Bu ilaçları iyi olmak için içiyorsun, seni nasıl daha kötü yapabilir?” gibi cümlelerle karşılaştım. Bir şey deyip saygısızlık etmek istemedim ama içimde ciddi bir kırgınlık oluştu. Bir şey denemezdi sanırım sonuçta adam doktor vardır bir bildiği.
Üniversite tatili geldi. Tüm arkadaş grubum memleketine döndü. Koca şehirde yapayalnız kaldım. Sevgilim de çalıştığı şehirde, görüşemiyoruz. Her şey üst üste bindi. Biliyorum, belki kafanı şişirdim. Ama gerçekten sadece içimi dökmek istedim.
Aşağıya da saçma bir fotoğraf koyarım belki. Büyük ihtimalle bana aittir ama henüz hangisini koyacağıma karar vermedim.
Lisedeyken yaşadığım depresyonu hep görmezden geldim. Çünkü polis ya da asker olmak istiyordum ve doktora gidersem bu mesleklerin mülakatlarında karşıma çıkacağını biliyordum. Mezuna kaldım, polislik sınavına girdim ama parkurda elendim. Mecburen Celal Bayar’da bir sene okudum. Polislikten elenince her şey bir anda anlamsızlaştı. O zaman fark ettim ki, iyileşmek ve iyi hissetmek; polis ya da subay olmaktan çok daha önemliymiş.
Bu farkındalıkla hemen bir psikiyatriste gittim. “Başka bir şehirde, yeni bir başlangıç her şeyi değiştirir,” diye düşündüm. O yüzden Aydın’da, ilgimi çeken bir bölüm olan Radyo Televizyon ve Sinema okumaya karar verdim. Zaten çocukluğumdan beri babam sayesinde film ve diziyle iç içeydim. Ses tonum, diksiyonum ve sinemaya olan ilgimle belki bu alanda bir meslek edinirim dedim.
Yapım gereği enerjik, sosyal ve biraz da çocuksuyum. Eğlenceli yönlerimi hiç kaybetmedim. Kadınlarla iletişimim iyi ama çok fazla muhattap olmayı tercih etmem. Birçok ilişkim oldu ama hiçbirinde gerçekten duygusal bir bağ hissetmedim. Ta ki hayatımın kadınıyla tanışana kadar. Yaklaşık iki yıldır tanıyoruz birbirimizi. 7 ay birlikteydik. Sonra psikolojik durumlarımdan dolayı ayrıldık. O 8 aylık ayrılık sürecinde sadece onu bekledim. Beklediğime de değdi. 23 Nisan’da barıştık. Doğum günümden iki gün önce aldığım en güzel ve en erken hediyeydi. Şu an birlikteyiz ve bu beni mutlu ediyor.
Şu an sabahları Efexor 150, akşamları Efexor 75 ve sabah-akşam Lityum kullanıyorum. Ama pek etkili olduğu söylenemez. Hatta Lityum yüzünden tiroid seviyem arttı ve galiba bu yüzden daha depresif hissediyorum bilmiyorum emin değilim belki bu yüzden değildir sonuçta doktor değilim öylesine bir düşünce sadece. Son birkaç gündür insanlarla iletişim kurmakta çok zorlanıyorum. Aklımda sürekli intihar düşüncesi dönüyor. Ama bunu yapamam. Çünkü organlarımı bağışlamak istiyorum. Kendi hayatıma son vererek organlarımın da işlevsiz hale gelmesini istemiyorum.
Gittiğim doktor beni pek ciddiye almıyor gibi. İlaçlardan sonra durumumun kötüleştiğini söylediğimde, “Bu ilaçları iyi olmak için içiyorsun, seni nasıl daha kötü yapabilir?” gibi cümlelerle karşılaştım. Bir şey deyip saygısızlık etmek istemedim ama içimde ciddi bir kırgınlık oluştu. Bir şey denemezdi sanırım sonuçta adam doktor vardır bir bildiği.
Üniversite tatili geldi. Tüm arkadaş grubum memleketine döndü. Koca şehirde yapayalnız kaldım. Sevgilim de çalıştığı şehirde, görüşemiyoruz. Her şey üst üste bindi. Biliyorum, belki kafanı şişirdim. Ama gerçekten sadece içimi dökmek istedim.
Aşağıya da saçma bir fotoğraf koyarım belki. Büyük ihtimalle bana aittir ama henüz hangisini koyacağıma karar vermedim.
Gizlenen 6 yanıtı da gör! Çatlarsın yoksa...
İyi olmak umuduyla gittiğiniz bir yerden ilgisiz ve kırgın hissederek ayrılıyorsanız, bence bu bir problemdir. Farklı bir psikiyatrla görüşmenizde fayda olduğuna inanıyorum. Çevrenizdeki insanlar da dışarıdan öyle görünmese bile iyi hissetmiyor ve dolayısıyla size yeterli ilgi gösteremiyor olabilirler. Bu yüzden onları sıktığınızı düşünüyor olabilirsiniz. Dışarıdan söylemesi kolay gibi gelebilir ama olay ve durumlara farklı perspektiflerden bakmak bazen sizi rahatlatabilir. Kendinize yeni meşgaleler edinebilirsiniz, olumsuz düşünceler için ne kadar az vaktiniz kalırsa o kadar iyi hissedersiniz diye düşünüyorum.
Nfms Derdim insanların beni dinlememesi veya birinin beni anlaması değil aslında orda biraz saçmalamışım açıkcası.Bu bireysel bir olay bu yüzden birinden yardım beklemiyorum açıkcası.(o kısmı kaldırdım)
Kullandığınız ilaçları bilmem, psikiatriye de gitmedim ama işe yarayacağına kesin emin olduğum bazı şeyler var, halihazırda uygulamıyorsanız paylaşmak istiyorum.
Öncelikle sağlıksız beslenmek, şeker tüketmek ruh halini ve enerjiyi kötü etkiliyor, hareketsizliğin de negatif bi etkisi var. Spor yapmak da yine enerjiye ve ruh sağlığına pozitif etki ediyor.
Erken kalkmak, güneş almak, dışarıda yürüyüş yapmak insanın doğası gereği yine olumlu etkiliyor.
Sosyal medya çoğu açıdan ruh halini kötü etkiliyor, anlamsız kaydırmalar en azından, sosyallik ihtiyacımınız bir kısmını sosyal medyadan karşılıoyrmuşuz o bakımdan işe yarıyormuş. İnsan sosyal bir varlık, diğer insanlarla etkileşime geçmek de enerjimizi yokseltiyor diye düşünüyorum.
Son olarak da kafein, nikotin ve alkol ruh sağlığını kötü etkiliyor, kafein enerji vermek için kulanıyoruz ama doğru kullanılmalı, mesela yatma saatinden 8 saat önce tüketimi bırakılmalı diyorlar çünkü uykuyu verimsizleştiriyormuş.
Ayrıca uyku da çok önemli, gece uykusunun daha önemli olduğu gibi yetersiz uyku da yine ruh sağlığını kötü etkiliyormuş.
Bu saydıklarımı internetten ve youtube videolarından takip ettiğim çeşitli kaynaklardan da bilimsel kanıtlarıyla okudum dinledim ama en çok da kendim tecrübe ederek inandım, burada kaynak göstermediğim için üzgünüm zamanım yok.
Ben ve diğer arkadaşlarım da gelecek kaygısı, umutsuzluk, hatta depresyon yaşayanlar da var, senin belki bir hastalığın vardır ama şunu söylemek istiyorum, hastalıktan dolayı olmasa da çoğumuz bu aralar 20-26 yaş aralığındaki arkadaş çevrem en azından bu dediklerimi yaşıyor, kendine fazla yüklenme demek istiyorum ne kadar faydalı olursa. Ayrıca iki arkadaşımdan da intihar düşüncesini duydum, yanlız değilsin diye söylüyorum, onlar işlerini zamanla yoluna koydular şimdi düşünmüyorlarmış ve iyi ki de kötü birşeye kalkışmadıklarını söylüyorlar, geçici bir dönemmiş onlar için.
Bunlara da dikkat ederek, geleceğe umutla bakmaya çalışarak, günleri verimli geçirerek, ne yapmak istediğine karar vererek biraz daha iyi olacağına inanıyorum .
Öncelikle sağlıksız beslenmek, şeker tüketmek ruh halini ve enerjiyi kötü etkiliyor, hareketsizliğin de negatif bi etkisi var. Spor yapmak da yine enerjiye ve ruh sağlığına pozitif etki ediyor.
Erken kalkmak, güneş almak, dışarıda yürüyüş yapmak insanın doğası gereği yine olumlu etkiliyor.
Sosyal medya çoğu açıdan ruh halini kötü etkiliyor, anlamsız kaydırmalar en azından, sosyallik ihtiyacımınız bir kısmını sosyal medyadan karşılıoyrmuşuz o bakımdan işe yarıyormuş. İnsan sosyal bir varlık, diğer insanlarla etkileşime geçmek de enerjimizi yokseltiyor diye düşünüyorum.
Son olarak da kafein, nikotin ve alkol ruh sağlığını kötü etkiliyor, kafein enerji vermek için kulanıyoruz ama doğru kullanılmalı, mesela yatma saatinden 8 saat önce tüketimi bırakılmalı diyorlar çünkü uykuyu verimsizleştiriyormuş.
Ayrıca uyku da çok önemli, gece uykusunun daha önemli olduğu gibi yetersiz uyku da yine ruh sağlığını kötü etkiliyormuş.
Bu saydıklarımı internetten ve youtube videolarından takip ettiğim çeşitli kaynaklardan da bilimsel kanıtlarıyla okudum dinledim ama en çok da kendim tecrübe ederek inandım, burada kaynak göstermediğim için üzgünüm zamanım yok.
Ben ve diğer arkadaşlarım da gelecek kaygısı, umutsuzluk, hatta depresyon yaşayanlar da var, senin belki bir hastalığın vardır ama şunu söylemek istiyorum, hastalıktan dolayı olmasa da çoğumuz bu aralar 20-26 yaş aralığındaki arkadaş çevrem en azından bu dediklerimi yaşıyor, kendine fazla yüklenme demek istiyorum ne kadar faydalı olursa. Ayrıca iki arkadaşımdan da intihar düşüncesini duydum, yanlız değilsin diye söylüyorum, onlar işlerini zamanla yoluna koydular şimdi düşünmüyorlarmış ve iyi ki de kötü birşeye kalkışmadıklarını söylüyorlar, geçici bir dönemmiş onlar için.
Bunlara da dikkat ederek, geleceğe umutla bakmaya çalışarak, günleri verimli geçirerek, ne yapmak istediğine karar vererek biraz daha iyi olacağına inanıyorum .
Her şey kafada bitiyor. Psikolojik hastalıkların kesin bir tedavisi yoktur ve ilaçlar bunları ortadan kaldırmaya yaramaz. Belki o an için rahatlatırlar tıpkı stres anında sigara içen birinin hissettiği geçici rahatlama gibi. Ancak bu yalnızca anlık bir çözümdür. Çoğu psikolojik sorunun aşırı düşünmekten kaynaklandığını düşünüyorum. Gündelik problemlerin ve onların yarattığı kaygıların yükü, klasikleşmiş rutinlerin verdiği boğulmuşluk hissi. Mesela ben, her ortama uyum sağlayabilsem bile dışarı çıkıp insanlarla konuşmaktan nefret ederim. Ne kadar çabalarsam çabalayayım, insanlara güvenmek benim için çok zor. Sanki herkes düşmanım ve her an sırtımdan bıçaklanabilirmişim gibi hissediyorum. Bu yüzden, zorunda olmadıkça dışarı çıkmaktan kaçınıyorum. Her sabah uyandığımda göğsümde iğrenç bir his beliriyor. Her geçen gün yaşamaktan biraz daha nefret ediyorum. Fakat sorunlarımın çoğunun farkındayım. Yine de düşünce yapımı değiştirmek kolay olmuyor. Çünkü yaşadıklarımız, maruz kaldıklarımız bu hisleri ve düşünceleri kafamızın içine saplayıp bırakıyor. Ancak, bu düşünceleri ne zaman atlatabilirsek, işte o zaman kendimizi tedavi etmiş oluruz. Kimse gelip kafanın içindekileri çözemez; kimse tam olarak ne hissettiğini ya da ne düşündüğünü anlayamaz. Kendi kendinin doktoru olmadığın sürece, ilaçlar yalnızca bağımlılık yapan malzemelerden öteye geçemez.
Akileus Son cümlelerinize kelimesi kelimesine katılıyorum nirnaeth Açıkcası spor tarzı aktiviteleri fazlasıyla yaptığıma inanıyorum yaklaşık 1.5 sene boyunca düzenli vücut geliştirdim fakat mentalime pekte iyi geldiğini söyleyemem sadece yapıyordum.Yorumunuz için teşekkür ediyorum söylediklerinizi dikkate alacağım.
Hayat bir koşturmaca bu tür sorunlarla fazla vakit geçirirsen hayatı ıskalarsın. Sürekli koşturmak, birşeylerle meşgul olmak zorundasın. Bunu kendine alışkanlık edin.
anytime Söylediklerinin farkındayım ''Her Zaman'' abi :D Fakat sorun şu bu rahatsızlığın içerisindeyken rahatsızlık harici şeylere odaklanmak gerçekten çok zor.Anksiyete kaynaklı odak problemim yüzünden zevk alıp sevdiğim şeylere vakit ayıramıyorum.
Bugrahan vücut geliştirme sarmadıysa başka sporlar denenebilir, dışarıda koşu yapıyorum ben mesela çok sarıyor, mahalledeki çocuklarla tanışıp basket oynanılabilir, vücut ağırlığıyla kalistenik olabilir. Güneş ışığı almanın, uykunun, beslenmenin ve sporun ruh sağlığında ciddi önem taşıdığını düşünüyorum tekrar belirteyim.
nirnaeth Katılıyorum.Keşke ilkel bir zamanda yaşasaydım ağlamak yok,psikoloğa gidip sızlanmak yok tek dert üremek ve avlanmak gerçekten şahane bir yaşam hayali bile çok güzel.Yüksek ihtimalle diş doktoru olmadığından 30 yaşında(o dönem için baya yaşlı sayılırım) diş iltihabından ölürdüm.
Bugrahan Sith Spy kendi profilinde paylaştı!
Son zamanlarda intihardan başka bir şey düşünemiyorum.
Bugrahan Sith Spy kendi profilinde paylaştı!
Uzun zaman sonra depreme yakalandım fazla bir şey olmadı biraz sallandık ama böylesi bile gerçekten korkutucu.Komşum Maraşlıymış panik atak geçiriyordu ambulans geldi götürdü.Bilmiyorum bu küçücük atmosfer bile bu kadar etkiliyorsa insanı daha ağırını düşünemiyorum düşünmekte istemem.
Değerli ziku halkı saçlarım fotoğrafta göründüğü üzere yanlardan açılıyor derdim dökülmesine bir çare bulmak değil gün geçtikçe Tony Sopranoya dönüşüyor olmakta bir sakınca yok bence.Sizden isteğim saç modeli önermeniz ne yapabilirim ne tür modeller tercih etmeliyim hangisi daha iyi durur ? Abartı, vatana millete faydası olmayan adam saçı,design çizikli modellerde olabilir hepsini değerlendireceğim.