Anlatacak kimsem olmadığı için buraya iz olarak bırakmak istiyorum, olurda ıleride istediğim gibi bir hayata sahip olursam dönüp bakacağım bir şey olsun.
21 yaşındayim şirketlere özel yazılımlar yapan bir asosyal biriyim. 1 yıl önce benden ayrılmış olan sevgilim 4 gün önce nişanlanmış. 3 yıllık ilişkimiz oldu ve bu ilişkimizde gerçekten neredeyse her anımızı birlikte geçirdik. Hiçbir saygısızlığımız olmadı birbirimize, bir çok şeyin ilkini birlikte yaşadık. Mutluluğun, üzüntünün her anını birlikte geçirdik. Babasız büyüdüm ben o da babasız büyümüştü, çok mutsuz bir insandı ama benimde pek farkım yoktu. Maddi durum sıkıntılarından o da küçük yaşlarda çalışmaya başlamıştı aynı benim gibi, bir çok yönden birbirimizin kopyasıydık. Ben birlikte mutlu oluruz dedim kendimce ve gerçekten öyle oldu onun benim hayatıma olan etkisi çok büyüktü benimde onun hayatına olan etkim. Yaşımız küçük olduğundan hemen ciddi durumları düşünmedik. Bu yaşlarımızda güzelce gezelim görelim bir şeyler yapalım anılarımız bol olsun istedik, bir gün çıka geldi ben üniversiteye devam etmek istiyorum dedi ve bunun için Erzuruma gitmek durumunda kaldı bende istanbulda mücadeleme devam ediyordum tek başıma 2 kardeşim annem tek çalışan olarak. Bir gün görmeye gittim dersleri birazcık aralayıp kafa dağıtsın diye bolca gezdik eğlendik sadece ikimiz, sonra ben geri İstanbula geldim. Geldikten sonra tavırlarının eskisi gibi olmadığını fark etmeye başladım, bu beni günden güne daha fazla üzmeye başlıyordu. Bir kafede işe başlayacağını söyledi burs parası yetmediğinden dolayı, diyeceğim pek bir şey yoktu haklıydı. Orada çalışmaya başladıktan sonra bana olan sevgisi ve hasreti günden güne bitiyor gibiydi ve en sonunda korktuğum oldu devam etmeyelim dedi. O zamana kadar yaşadığım hiçbir şey bana bu kadar acı vermemişti. Dediğim gibi hiçbir sorun yaşamıyorduk ikimizde çok saygılıydık birbirimize karşı, ben deist biriyim ve o bunu başından beri biliyordu ayrılırken benim inancımın olmadığını dinimin olmadığını ve annesinin beni kabul etmeyeceğini söyleyerek benden ayrıldı. Sonraki süreç çok berbattı çünkü o gece kesip attı benim son sözüm "ne zaman ihtiyacın olursa hep burdayım ben. Seni beklerim." oldu sonrasında ben defalarca kez ulaşmaya çalışsam dahi umurunda olmadım bir kere daha benimle konuşmadı. Babasız büyümenin verdiği en büyük zorlukta hep güçlü gözükmek zorunda olmaktır. Bende bunu yapıyordum ki Annem kardeşlerim görüp üzülmesinler diye.
O günden sonra her ne kadar umurumda değil desemde benim bir parçam gibi olmuştu dolunay 🌕 her yaptığım şeyde aklıma geliyordu çünkü neredeyse bir elmanın iki yarısı gibi olmuştuk. Benimle olan her fotoğrafında mutluluğunu gözlerinden görebiliyordunuz. Benden sonraki hayatında çekildiği fotoğraf pek olmasada ara sıra görüyordum sağdan soldan ve yüzünden okuyacağınız tek şey hayattan bıkmış bir insan. Nişan fotoğrafını gördüm ve hiçbir mutluluk yok sizlere de göstermek isterdim ama özel hayatına saygısızlık yapmak istemem.
Benim yanımda ufak bir çocuk gibi mutlu olan kız gitmiş yerini tamamen boş bir ruh almış gibi, zaman geçmiş olmasına rağmen şuan bunları yazarken bile içim daralıyor.
Gönül isterdi mutluluklar dileyeyim ama beni mahvedip bırakan biri için bunu diyemem umarım bana ne yaşattırdıysan aynılarini yaşarsın dolunay 🌕.
Bugün kendime bir söz veriyorum. Benim hayatım benimle bir ömür geçirebilecek olan insanlar için ayrılacak Annem, kardeşlerim ve gerçekten benimle aynı mutluluğu yaşayacak güzel kalpli bir eş. Hayatıma girecek olan insan ne zaman gelir bilmiyorum ama elbet vardır bir vakti.
Seviliyorsaniz lütfen sevin, sırf sevildiğiniz için ilgiyi kesmeyin karşı taraftan. Sizi koşulsuz seven varsa o kendini sizinle tamamlıyor eğer o kişinin hayatından çıkmayı tercih ederseniz tamamlanmamış bir ruh olarak hayatına devam ediyor ya tüm merhametini kaybeden duygularını kaybeden bir pislik oluyor yada paramparça olmuş bir et torbası oluyor. Ne kadar uğraşırsaniz uğrasın kırılmış bir bardaktan su içilmez.
Yaşadığınız hayatı sevin, sevdiğiniz hayatı yaşayın. Pes etmek her şeyin çözümü değil.
Başka bir hayatta görüşmek üzere...