Liseden mezun olduğumda üniversite seçimleri esnasında her Türk genci gibi ben de kendi ellerimle ve seçim hakkına sahip olduğum sırada yaşamak istediğim hayata yönlendirilmediğimi fark edip aileden ayrılmıştım. Bir anda kendini okutacak biri olamayacağım için önce çalışıp, işten arta kalan vaktimi hedeflerimde kendimi geliştirmeye adadım. Bunun bedeli özgürce eğlenememek, her zaman ucu ucuna yeten maddi durumdaki bi 10 yıl ve bolca asosyallik oldu. 20'li yaşlarımın en eğlenilesi dönemlerinde, çevremdeki herkes en az 1 kere yurt dışı görmüşken ve bolca sosyallik temalı anılar biriktiriyorken ben uyanık kaldığım saatin tamamı mesaiymiş gibi çalışmaya devam ettim. Hayalimdeki bölümü alnımın akıyla okuyup bitirdim, çok da yüksek bi dereceyle bitirdim. Üniversite yönetimindeki Türkiye siyasetindeki partilerin tarafında olanlar arasındaki politik savaşlar ve bunların bizim eğitimimize yansıması yüzünden; hayalimdeki bölümden nefret ederek mezun oldum. Sonra hayalimdeki işe de mucize şanslı bi hızla girebildim. İşsizlik oranı bu kadar fazlayken ve insanlar istedikleri işi yapamıyorken benimkisi gerçekten bi şans. Burada da ben işe girmeden 6-7 ay önce departmanlar arası oluşan politika yüzünden bana zorbalık uygulandı, "sizin nesil" başlığı altında tüm fikirlerim ve huylarım eleştirildi. Hayalimdeki işi yaparken bir şekilde yine mutsuzum ve geceleri gözüme uyku girmiyor.
10 Yıl sonra artık öyle bir noktaya gelmişim ki, her gece içimi yiyip bitiren düşünce, hayatımda kendi tercihimin peşinden gitmenin en ağır yükü 10 yıldır bir şeylere ulaşmak adına sürekli uğradığım haksızlıklara, savunabileceğim doğruları hiç etmeksizin boyun eğmek olmuş. Sürekli içimdeki bir deli "Aman boşver, yak gemişleri. Bir kere yaşıyorsun bu ömrü, bunları yaşamak için mi?" diyor. Ve son zamanlarda o deli olmayı çok istemeye başladım. Yaşamak gerçekten bu mu cidden? Bir insan kendi ayakları üstünde durmak istediği zaman hep yorgun ve önüne bakmak zorunda olduğu bi durumda mı kalıyor? Eğer böyleyse bi 10 yıl daha beni götürecek motivasyon ne ki?
merhaba mert yaklaşık 10 dk boyunca yanıt yazdım fakat bir anda silindi geri getiremedim .. ama bilmelisin ki sorularda cevaplarda sende kendini bulmanı diliyorum ayrıca benzer süreçlerden geçiyor herkes bilim gibi hayatta değişken ve her yaşımızda öyle.
AtaMuratErinmezler Ses mühendisliği okudum ama kendimi paralelinde müzisyen olarak da geliştirdim. Şu an bi şirkette hem bir oyunun müziklerini yapıyor, hem de o şirketin sesle alakalı tüm işlerine bakıyorum. Oyun içi UI sesleri falan da dahil. Henüz yıl olmadı.
Her akşam koskocaman bir alanda avazım çıktığı kadar bağırıyorum. Atom altı parçacıkları kadar küçüğüm. Beni kimse duyamaz.
Yorgunum ve uykusuzum. Uyumak istemiyorum. Bir duvar saati var. Geçen her bir dakika boyunca saniyeye bakıyorum. Her dakika tamamlandığında benim için yeni bir dakika başlıyor diyorum ve sessiz bir şekilde takip ediyorum saniyeyi. Sadece ben, sessizlik ve o bir dakika var. O bir dakika içerisinde özgürüm. istediğimi yapabilirim. Bana kimse müdahale edemez. Kimseyle iletişime geçmek zorunda değilim. Sadece izoleyim. Ben sadece o anın tadını çıkarmaya çalışıyorum. Kimse yok. Düşünmekte yok. Şu an bu şekilde kaçıyorum.
Bu haldeyken de aklıma bir sürü soru geliyor. En başta Neden sorusu. Neden bu acıyı çekmek zorundayım? Ardından anlamsızlığın bastırması. Her şeyin anlamsızlaşması. Her gün içtiğim sudan yediğim yemeğe izlediğim filmlere dizilere kadar her şeyin anlamsızlaşması.
Her gün ama her gün bu anlamsızlıklar, acı, mental yorgunluklar içerisinde çabalamaya çalıştıkça daha da dibe batarken hayatta kalmak için para kazanmak zorunda olmanın verdiği yük yoruyor. Böyle ömür geçer mi?
Sırtınızda sizi boğan birisi vardır(o birisi kendinizden başkası değildir.) Bu sürekli taşıdığınız öyle bi yüktür ki konuşmaya bile enerjiniz yoktur, gözlerinizi zor kırparsınız. cenin pozisyonunda oturup hafifçe ileriye geriye sallanmak istersiniz geçsin diye. Hafifte rahatlatır bu durum belki. Siz böyle hissederken tebessüm ettirecek bir olay olur. O olaya öyle bi gülersiniz ki, ve güldüğünüz zaman sanki odanın içine yayılan sprey gibi kalbinizden başlayan o şey vücudunuza yayılır. O kadar ihtiyacınız varmış ki o duyguya kendinizi zorlarsınız gülmek için. Dakikalarca, tekrar tekrar hatırlayıp tekrar tekrar gülmek. Bir taraftan da bu hissin kısa sürede biteceği korkusu da vardır. Çölde suyu az kalmış susuz bir bedevi olursunuz. Geleceği düşünemeyecek kadar muhtaçsınızdır o suya. kafanızı daldırırsınız, yarın yokmuş gibi içersiniz. Böyle hisseden var mı çok merak ediyorum. Bu zayıflık mı, nankörlük mü, çocukluk mu?
Geçtiğimiz ay majör depresyon ve distimi teşhisi kondu. Yaklaşık bir yıldır tedavi görüyorum, fakat durumum daha kötüye gidiyormuş gibi hissediyorum. Bu süreçte pek çok şeyi denedim: Şehir değiştirdim, okuduğum bölümü değiştirdim, yeni hobiler edinmeye çalıştım. Altı ay önce bir kızla tanıştım ve şu an sağlıklı ve iyi bir ilişkim var. Durumum maddi olarak da iyi, orta halli bir ailede yaşıyorum. Ancak nereye gitsem, yalnızlık ve mutsuzluk peşimi bırakmıyor. Konuşkan, güler yüzlü, özgüvenli ve yakışıklıyım kendime sitem ettiğim bir konu yok. Fakat tüm çabalarıma rağmen bu hislerden kurtulamıyorum ve yaşamaktan keyif almıyorum. Kendimi öldürmeyi düşünemiyorum. Artık ne yapacağımı bilmiyorum 4 senedir bu şekilde yaşıyorum bir türlü tutunamıyorum.
İnşallah doğru tedaviyi en kısa sürede bulup sağlığına kavuşursun kardeşim. Çok büyük ihtimal bunu yapıyorsundur ama ben yine de söylemek istiyorum. Bunları doktora da anlat. Kötü hissettiğin günleri derecelendir 10 üzerinden gerekirse. Mümkün olduğunca bilgiler verip doktorun doğru ilacı/tedaviyi bulmasına yardımcı ol. Maalesef bunları yazmaktan başka elimden başka bir şey gelmiyor, keşke gelse.
Bazen bu hastalık insanı en mutlu olması gereken bir anda da bulabiliyor hatta literatürde bunun da bir adı var. Yani illa ki net bir sebep yok aslında diyerek kendini daha çok üzme. Elinden geleni kendince yapmışsın bunu çok takdir ettim. Benzer durumda olan bir arkadaşım terapi sayesinde baya toparladı. Terapi sihirli bir değnek değil ama belirli aralıklarla doğru kişilerden alındığında gerçekten fayda ediyor. Eğer durumun el verirse ne yap et iyi bir terapi almaya çalış dostum. Kendine de çok yüklenmemeye çalış bazen bazı şeylerin yaşanması gerekir. Sana gönül ferahlığı da erişeceğin bir yaşam diliyorum. Umarım daha iyi hissedeceğin günler çabucak gelir
Elessar2147 Saçma değil tam üstüne basmışsın. Oruç tutması gerekiyor. The LifeCo gibi tesisler var 1 aylık maddi durumu iyi ise oralarda oruç tutup doğa ile iç içe kalması iyileşmesini sağlayabilir. İnziva gerekiyor.
nwylasr agam eğer şeker tüketimi yüksekse genelde ucuz dopaminden dolayı ve yetersiz protein de depresyonu tetikliyor ben 1 2 ay boyunca sade yumyrta et tavuk balık yedim ve gayet iyi hissettiriyordu beni. Şu oruç muhabbetini duymadım ama. Bugrahanhttps://www.instagram.com/eddie_abbew?igsh=ZTR6d2o5MzF5bjRu şu profile bakabilirsin agam.
Bilir kişi değilim; ama bazen teşhisler birbirine benzeyebiliyor. Bu yüzden olanla yaşamayı öğrenmek de lazım. Uzun bir süre mutlu değilsem mutsuzum diyerek geçirdim ömrümü. Öyle değil. Hala dönem dönem de yaşıyorum bunu ya bazen bu hislerle de yaşamayı öğrenmek gerekiyor.
Selamlar arkadaşlar 30 yaşındayım ve geçen sene bir anda kimsesiz kaldım ne bir arkadaşım kaldı ne kız arkadaşım üzerine birde 4 yıllık ilişkimde aldatıldım onunda üzerine 4 yıllık ilişkiden sonra beni aldattığı kişi ile 1 ,2 aylık tanışıklığı olduğu halde gidip evlenmiş hayat gerçekten çok ilginç ne bir mal varlığım var ne doğru dürüst bir mesleğim çok afedersiniz acınası bir hayat yaşıyorum ya da bana öyle geliyor psikolojik olarak bu durumlarla baş edemiyorum bana tavsiye verebilecek var mı ? Psikolog ya da psikiyatr tavsiyesi hariç çünkü maddi durumum yok . Son olarak hayatta başarılı olabildiğim herhangi birşey yok bana neler tavsiye edebilirsiniz ? Ara ara güçlü hissedip kendimi topladığım günler oluyor fakat ardından hemen düşüş yaşıyorum. İnsanların düşüncelerini duymak istedim şimdiden gelecek yorumlar için teşekkürler.
Değerli yaştaşım, 3-4 farklı kişiden üst üste sırtımdan bıçaklanınca ben de duygusal olarak dibin dibini gördüm. He şu an kötüyüm ama dipte değilim :D Zaman her şeyin ilacı. Zamana bırakacaksın. Bu süreçte de çok zorlanacaksın. Her gün zehir gibi gelecek. Ben de tamamen kurtulabilmiş değilim. Öyle umut ediyorum. İnşallah geçer.
dostum öncelikle kendini suçlamayı acilen bırakman gerekli, başına gelen bu şeylerden sen sorumlu değilsin. yalnızlığın ve aldatılman sadece küçük boktan bir sürecin parçası, bundan ibaret biri de değilsin. şu an bu durumlar seni her ne kadar boğsa bile inan bana bunlar da geçicek, unutucaksın demiyorum ama eskisi gibi canını yakmicak. şu anda yapman gereken tek şey kendine ve hayatına daha fazla emek vermek. maddi durumdan dolayı doktora gitmek istememeni anlıyorum, süper bi çözüm olmasa bile kesinlikle bi devlet hastanesinden yardım almalısın. en azından denemiş olursun, her şeyi tek başına aşmana gerek yok. bu esnada konuşamadığın veya konuşmak istemediğin şeyleri yazıya döküp içini de rahatlatabilirsin, belki iyi gelir. umarım daha iyi hissedersin, bugün olmasa bile yarın için her zaman umut var.
fakejohnsmith hayır bu nasıl mesaj yahu başına gelmiş tüm olaylardan tam olarak kendisi suçlu doğru olanı yapıyor ve değişmesi lazım. 30 yaşına kadar zaman kaybetmiş başkalarına güvenip yaşamış. Sen de diyorsunki kendini suçlama. Bu şekilde devam ederse daha kötü olacak.
Lütfen profesyonel olmadığınız olaylarda karşı tarafa akıl vermek yerine bir profesyonelden yardım almasını öneriniz. Bu iş için profesyoneller. var.
İnternet de kafanıza göre sanki mmorpg oynuyormuşcasına profesyonel olmadığınız, eğitim almadığınız veya herhangi bir konuyla alakalı diplomaya sahip olmadığın konularda insanları yönlendirip akıl verme olayını sonlandırmanız lazım. Bu insanlar sizin rpg karakteriniz değil.
Vader yazışarak insanın kendini ifade etmesi bazen zor olabiliyor arkadaş tam olarak söylediğiniz şeyi yapmış gibi görünüyor derken şunu kastetmiştim : ''Lütfen profesyonel olmadığınız olaylarda karşı tarafa akıl vermek yerine bir profesyonelden yardım almasını öneriniz. Bu iş için profesyoneller. var.'' Bu sizin yorumunuz Arkadaşın yorumunda ise şu ifade mevcut : süper bi çözüm olmasa bile kesinlikle bi devlet hastanesinden yardım almalısın. Bunu yazmış olma sebebi ise benim yazımda lütfen psikolog ve psikiyatr tavsiyesi hariç demiş olmamdan dolayı sanırım :) Olsun yinede teşekkür ederim her ikinize de en azından burada sosyalleşme imkanı bulabildim .
AxFrost hocam benim bahsettiğim kısım --- Alıntı ---
dostum öncelikle kendini suçlamayı acilen bırakman gerekli, başına gelen bu şeylerden sen sorumlu değilsin.
bu şekilde kesin önermeler yapmaktır. yaşadığın şeylerden kimin sorumlu olup olmadığının kararını verebilecek veya algılayabilecek bir eğitimimiz yok.
İnsanlarımız alışmış "bence" ile başlayan yorumlar yapmayı çok severler hatta artık "bence" kelimesini bile kullanmaz o konuda üstün eğitim sahibi bilir kişi edasıyla yorum yaparlar. Ülkede herkes herşeyi en üst derecede bildiği için buna gerek bile duymuyorlar.
Hayatımın hiç bir zamanında "bence" ile başlayan yorum yapmamaya calışıyorum ve "bence" şeklinde bir yoruma başlıyorsan ne yapıyorum ya ben diyip vaz geçiyorum.
Çünkü bence ile başlayan yorumun anlamı bu konuda birşey bilmiyorum şuan sallayacağım demektir. Bunu yapmaktan ziyade bilmediğim konulara bulaşmamayı tercih ediyorum çünkü doğru olan budur.
merhaba elinde olmayan şeyler için üzülüp kendini heba etmeyi bırakmalısın içinden yaptığın kavgalarında bir önemi yok kendin için bir şeyler yapmalısın 30 yaş geç değil öğrenmenin yaşı yok hayat herkes için farklı ilerler kendini sev ruhunu ve bedenini sonrada iyi şeyleri kendine layık gör bulacaksın zorluklar kadar kolaylıklar da var pes etme ara caba bulacaksın ve kimseyi affetmek zorunda değilsin sadece boş ver yok say zamanla iyileşeceksin
