Yılbaşından bugüne kadar ruhen çok yoruldum. Empatiyle anlayamadığım hazmetmesi bana göre zor olaylar yaşadım. İçimdeki acı beni tüketmişti. Rol yapmaktan yorulmuştum. Zaman geçtikçe sevdiklerimden aldığım destekle içimdeki gücü buldum sanki.
Bugün geriye dönüp baktığımda bu zorlu olayların beni daha güçlü kıldığını fark ettim. Her yeni zorlukla karşılaştığımda içimden daha güçlü çıkacağıma inancım daha da arttı.
Zorluklarla yüzleştiğimizde sanki bir savaş alanındaymışız gibi hissederiz. Kayıplarımız düşman saldırıları gibidir. Ancak bu savaşın komutanı biziz. İçimizdeki umut ve azim bize stratejiler sunar. Belki de en önemli strateji, direncimizi korumak ve umut ışığını yakmaktır.
Bu ışık, umutsuzluğun karanlığını zaman alsa bile eninde sonunda aydınlatacaktır. Her kayıp, bu ışığın parlaklığını artırır.
Belki de güçlü bir insan olmanın en büyük formülü budur: Acıyı yaşayarak, içimizdeki ışığı yakarak, mutluluğa ulaşmak.