Bu zamana kadar dizilerde filmlerde hep başrollerin dramatik veya epik bir şekilde öldüğünü gördük. Succession farklı bir şey denemiş ve oldukça başarılı olmuş. Ani bir ölüm… ne dramatik ne de epik tıpkı gerçek hayattaki gibi.
Uzun uzun bakışmalar yok, karakterin son anları yok, yardım çığlıkları yok, dramatik sözler yok. İnsanın içindeki o sahtelik yalancılık yok. Sadece ölüm var ne zaman geleceği belli olmayan kimi alacağı belli olmayan ölüm. Yalın ve sade.
Bu kadar ani bu kadar gerçekçi olduğu için seyirciye çok güzel yansıtmışlar bu duyguyu. Sanki logan uzun zamandır tanıdığım bir amcaydı ve biraz önce onu kaybettiğimizi öğrendim gibi geliyor. Bence bu tekniği ilerde birçok yapımda daha göreceğiz.