İç dökmek ve tavsiye istemek için yazıyorum: Çok stresli ve yoğun bir okul döneminden çıktım, bittiğinde ise mutlu hissederim sanıyordum. Onun yerine canı hiçbir şey yapmak istemeyen, hiçbir şeyden keyif alamayan saçma bir ruh haline girdim. Şey gibi hissediyorum, bizi Türkiye'de o kadar at koşturur gibi eğitiyorlar ki boş durduğumda asla mutlu olamayacakmışım gibi sanki. Durmak, sakin olmak, hantal olmak istiyorum. Tembellik yapmak ve yaptığım için suçluluk duymamak istiyorum. Panik ve stres halinde olmaktan çok yoruldum. (Üzücü ki bir sebepten yazın da hiç tatil yapamayacağım) Bunları yaşayan var mı? Hislerini paylaşmak ya da tavsiyede bulunmak isteyen?
hocam üniversiteden mezun olunca ben de sizin gibi hissettim, ama bu hissim çok kısa sürdü 2. haftadan sonra bunaldım sıkıldım yoruldum, siz öyle yapsanız bile arkadaşlarınız devam ediyor. onu da geçtim cidden çalışmak güzel şey eğer zevk alıyorsanız, ondan sonra da bir daha boş durmak istemedim, kısacası sevdiğin işi yapmak büyük bir lütuf, umarım mesleğinizi ona göre seçmişsinizdir.
Üniversiteden sonra ben de hissettim bunu. Uzun bir süre iş arayışları da tuzu biberi olmuştu. Hayata adapte olmaya başladıkça yavaş yavaş azalıyor merak etme. Hatta bu tür konuları düşünmeye bile fırsatın kalmıyor.
brunettow şöyle söyleyeyim. Ciddi anlamda istediğin bir şeyi başardığında o durgunluk gelir. Çok normal. İnsan olarak biz durağan şeyleri sevmeyiz. Kısa vadede arkadaşlar ile yapacağın bir eğlence farklı konular ile kafanı dağıtıp seni rayına sokar. Çok da sıkıntı yapma.
Biz dert severiz ve kendimize sürekli yeni dertler yaratırız. Yaradılışımızda var bu. Yeni bir dert edinirsin. O zamana kadar sıkma canını, tadını çıkar.
Bence bu "insanları at koşturur gibi eğitmek" durumu Türkiye ile ilgili bir durum değil. Biraz yanlış bağdaşım yapmışsın. -Türkiyenin daha başka büyük sorunları var- Her neyse, bu durum; direkt kapital'in hangi çarkında yer alacağını bilememekle veyahut yer aldığın çarkın seni duygusal anlamda beslememesi ve doyurmaması ile alâkalı bir durum. Ben fazla uzatmadan bir kitap tavsiye edeyim: İsmet Özel, Faydasız yazılar. Basımı falan yok, git bir sahaftan bul oku.
brunettow olur hocam ya o koşuşturmadan çıktıktan sonra dinlenmek istiyorsun da o kadar abartı bir şeye ihtiyacın olacağını düşünmüyorum, bizim bi' arkadaş üniversite zamanlarında tüm gün dizi film izlerken üniversite bitince 1-2 hafta sonra sıkıntıdan çalışmaya başlamıştı, o bile sıkıldıysa herkes sıkılır, ama dediğim gibi sevdiğin işte çalışmak büyük bir lütuf, bir de güzel tatlı bir maaşla başlarsan o işle alakalı şevkin de motivasyonun da çok yüksek olur, yıllık tatillerinde bile işimi özlediğim zamanlar oluyor.
korayilter her tarafı belli olana şovenist etiketini yapıştırmayın olm, bazen insanlar göründüğünden daha derin çıkabiliyor. Katılmasan bile derdi ne lan bunun deyip dinleyip anlamaya çalışmakta fayda var.
hasanorhan oğlumlu, lanlı konuşacak haddi kendinde mi buldun? Ben vermedim öyle bir izin. Tarafı belli dediğin adam fırfırın önde gidenidir. Önce sosyalist, sonra Türkçü, sonra İslamcı hatta şeriatçı. Dinleyip anladığım için konuşuyorum. Kuru gürültü yapma, konu üzerine yorumun varsa ifadelerini daha doğru seçerek ilet.
Her zaman mutlu olacaksın diye bir şey yok o yüzden acı tatlı her şeyi kabullen akışına bırak akıntıya karşı yüzme her şey olabilir ben bu şekilde kendimi bu şartlara karşı hazırladım bazen sıkılacaksın bunalacaksın ki mutluluğun anlamı olsun siyah yoksa beyazda olmaz. Başına ne gelirse gelsin olabilir yada mümkün de yoluna devam et.
Hocam aynısını yaşıyodum. Okul bitince iş güç vs. muhabbetlerine başlamadan önce birkaç hafta zaman öldürür, dinlenirim diyodum ama beklediğim gibi gitmedi. Can sıkıntısını bastırmak için eski, yeni bütün sevdiğim şeyleri denedim hatta hiçbirinden eskisi gibi tat alamadığımı fark edince daha da bunaldım. Yaşadığın boşluk hissiyle alakalı yapabiliyosan bir takım uğraş bulmaya çalış. İş olması şart değil en azından yeni bir rutin oluşturmaya bak. İnsan ne kadar tembel olursa olsun, hayalin hedefin olmasa da kafanı kurcalayan bir uğraş olmadığında sıkıntıda hissetmek kaçınılmaz oluyo, yaşadıklarım kadarıyla böyle düşünüyorum.
Aynısını yaşadım. Gittim yüksek lisansa başladım. yaz tatili oldu, "sen niye boş duruyorsun" muhabbeti oldu. E tatildeyim? Yok. Boş durmamam gerekiyormuş. Gittim işe girdim, iki aydır çalışıyorum. Tamam güzel bir yerde çalışıyorum, sektörü öğreniyorum yalan yok mutluyum da. Fakat şimdi okul da başlayacak. İkisini birden yürütebilir miyim stresi yüklendi üstüne. Sevgi aşk vs. işlerinin karmaşıklığı da cabası. İnan artık hiçbir şeye yetemiyormuş hissiyatından gün geçtikçe kendimi yetersiz ve güçsüz bulmaya başladım. Ya işi bırakıp direkt yüksek lisansa yöneleceğim, ya da ikisini birden ayakta tutmanın bir yolunu bulacağım. Peki ya mutlu olacak mıyım, aldığım kararlar veya yaptığım seçimler beni mutlu edecek mi, koca bir soru işareti.
bilmek ne işime yarayacak yani ölüm tarihimi biliyorum gidip uçaktan paraşütsüz 30 bin fitten atlasam ölmeyecek miyim sakat mı kalacağım veya her neyse bu kadar fitten düşecek olmama rağmen ölmeyecek miyim bu mümkün mü?
kursat211 kesin açardım. Ne zaman öleceğimi bildiğim mektup varsa ve açmayarak her gününü meraktan kendime işkence ederdim. Hem insanın kendi hayatının süresini bilmeli bence. Daha iyi yaşarsın bilinçli yaşarsın istediğin gibi yaşamaya çalışırsın. Düzeltme: kursat211 abi ben seni niye etiketlemişim ki yeni farkettim bdkdbdkdjd
Gelecekte belirli birşeyi bilmek aynı zamanda değiştirilebilir olduğu anlamına gelir, o yüzden bu yaşadığımız dünyada böyle bir şeyin olabilmesinin pek imkanı yok.
Bu mesaj olayı karşımızdaki muhtemel sayısız olasılıktan biri olacaktır ki sayısız olasılığı ele alırsak bu mesaj pek değersiz olur. Diğer yandan kafamızda bir ütopya kuracaksak ve o mektuptaki şey ne olursa olsun başımıza gelecekse ( Death Note tarzı ) empati yaptığımda deli gibi açmak istesem de açmazdım.
Buradaki çoğu insanın ne zaman öleceğini bilmek kendi standartlarında iyi bir şey gibi görünse de hayatına değer veren bir insanın ölüm zamanını bilmek demek sürekli o ölüm zamanına odaklanmak ve bu zaman bitimine kadar "daha iyi bir şey yaşamalıyım" kafasında ölüme kadar tatmin olma odaklı yaşanacağından dolayı yaşamın tadını alabileceğinden şüpheliyim.
Sonuç olarak maksimum 70 yıl sonra yada duruma göre 10 20 30 yıl ileri yada geri bir süre içinde bu dünyadan kaybolup gideceğiz direk bir noktayı bilip ona saplantı yapmak yerine başımıza ne geleceğini bilmediğimiz bu dünya içerisinde iyi yada kötü ve sayamayacağım tüm duyguları ölüm tarihine saplantı yapmadan sadece yaşayıp hissetmek deneyimlemek amacıyla yaşamayı tercih ederdim bu yüzden muhtemelen hiç tereddüt etmeden o mesajı yakar yırtar bir şekilde yok ederdim, pek bana göre değil.
Açardım sonra araba alırdım tüm paramla sonra kafamı güzel yapacak herşeyi alıp ülke turuna çıkardım son dakikamda ise bir uçurum bulup atardım kendimi
Bence hayatı ve zamanı önemli yapan, bir gün öleceğini ve ne zaman öleceğini bilmemekten kaynaklanıyor. Mesela bir insan ölümsüz olacağını bilse hayattan keyif alabilir miydi? Nasıl olsa bitmeyen vaktim var der her şeyin en iyisini yaşayabilecek vakti olurdu. En iyi an'ları taddıkça da artık o kadar iyi olmayan anlar keyif vermemeye başlar bir zaman sonra sonsuz sıkılmışlık içince artık ölümsüz olmamayı isterdi.
Öleceğin vakti bilmenin de çok farklı olacağını sanmıyorum. İkisinde de o belirsizlik durumu kalkıyır ve yaşadığın zamanın tadı kalmıyor. Birinde nasıl olsa sıkılıcam diğerindeyse o bilinen gün geldiğinde bitecek düşüncesi, hayatın büyüsünü bozar. Her şeyin bir sonunun olacağını bilmek ama daha iyisini yaşayıp yaşamayak vaktinin olduğunu bilmemek yani sadece o anın tadını çıkarmak.. Bu durumun çok daha iyi.
Net açardım. Öleceğim tarihi bileyim ki kalan ömrümü bana iyi gelen şeyleri yaparak, sevdiklerimle geçirebileyim. Eh bana da katlansınlar biraz, ben yeteri kadar katlandım zaten herkese.
Geçen ay hastane koridorlarında tesadüfen tanıştığım bir abiyle sohbet ederken konu konuyu açmıştı ve bana şöyle demişti:
''Bu hayatta (istisnalar kaideyi bozmayacak şekilde) bazı şeyleri en çok isteyenler değil de öylesine 'dur bende bir deneyeyim bakalım nolacak?' diyenler kazanıyor, o yüzden ben dua ederken 'en çok hak eden değil en çok isteyen kazansın' şeklinde dua ederim.'' demişti.
Çok geçmeden dediklerinin benzerini kendim gördüm ve mantıklı geldi, size de sormak istedim bu konuda fikriniz nedir?
ziyazn abi o anlamda dememişti ya baya konuşmuştuk ben sadece en çok ilgimi çeken şeyi söyledim buraya yoksa kendisi geç de olsa amacına ulaşmış ve mutluydu
bu filmde bahsettiğin şeye değiniyor çok da güzel bir filmdir tavsiye ederim. Bir şeyi çok istersin ama bir türlü elde edemezsin ancak bir gün umursamadığında elde edersin.
Ayrıca ziyazn a bir noktada katılıyorum, istisnalar kaideyi bozmaz şeklinde konuşacaksak; istisnalar senin bahsettiğin durum olur. Yani bir şeyi çabalayarak elde etmek işe yarayan bir yoldur senin abinin bahsettiği durum ise istisnalardır.
Bu tarz şeylere inanmak ise dua etmeye inanmakla aynıdır aslında. Sen istediğin kadar dua et iyi bir iş iyi bir okulum olsun diye ancak sadece dua ettiğin sürece bu gerçekleşmeyecektir. Çok ders çalışıp iyi bir okula girersin daha sonra gene çok çalışıp kendini geliştirip iyi iş imkanı bulursun. Duanın burada etkisi nedir? Bu kişisel bir inançtır yalnızca. Senin inanman bu tarz durumların gerçek olduğunu göstermez.
PortRoyale hayir bu türkiyede degil tüm dünyada böyle, her zaman cevresi olan kazanir. onun dayisi isini hallediyorsa dayisinin cabasi ve tanidigi oldugu icindir, ortada yine biri kalkmis zahmet etmis cevre yapmis. herkesin degeri cevresi kadardir, buna ister inan ister inanmaaaa :)
kursat211 İşe en çok emek veren kadar, layığıyla yapabilecek kim varsa o kazansın derim ben. Çok isteyenin sadece hırsından isteyip, işi yerine getirmeyeceği ne malum?
