Nehir insanları ayırır. İnsanlar birbirinden haberdar olmak için farklı iletişim metodları denerler. Dumanla iletişim gibi ama değil yoksa çok klişe olur. Nehrin her iki tarafındaki insanlar yavaş yavaş eski hallerini unutup kendi içlerinde özelleşmeye başlar, yeni kültürler, dildeki değişim, yıllık kutlamalar vesaire. Belli bazı olaylar sonucunda (bunun üstüne düşünmem lazım) bu iletişim yavaş yavaş başlar. Başta basit iletişim için gereken sinyaller artık yerini kompleks şeyler anlatmaya çalışırken edinilen yanlış anlaşılmalara bırakır. Her iki taraf karşıdan gelen sinyalleri kendi anladığı şekilde yanlış yorumlar. Zaman biraz daha geçtikçe bu yorumlamalar öyle bir hal alır ki eskiden tek bir bütün olduklarını hatırlayan veya umursayan kalmaz. Karşı tarafı bir tehlike olarak görürler. Zaman ilerledikçe onlar kendilerini öldürmeden karşıyı yok etmenin ve rahata ermenin yollarını aramaya başlarlar. Bir araya gelmeleri mutlu sonla değil, insan doğasının vahşiliği, ölüm ve acı ile biter.
Muhtemelen mutlu sonla insanları bir araya getiren bir sürü proje olacak.
Daha etkili kılmak için masumların ölüşü üzerine şiddet yerine konuşmayı deneyen küçük bir insan grubuna yan karakter olarak değinebilirsiniz veya klişe olmayacaksa sonradan başka bir iletişim yoluyla karşıdan karşıya tanışan sevgililer. Birleşme sonucu arınmış insanlıktan yeniden başlayan barış üstüne kurulan bir ülke de olabilir.