7 sene önce depresyon tedavisi gördüm. o zaman kendimi toparladım sandım. ani yaşıyor geleceği çok düşünmüyordum. pandemi sonrası üniversite arkadaşlarımla aram bozulunca bazı şeyleri anlamaya başladım. sonra zorunlu stajı yaparken iyice yalnız kaldım. geleceğim hep yalnızlıkla ilgiliymiş gibi gelmeye başladı. sene başı çok insanla arkadaş oldum. bazılarıyla benim yüzümden aram bozuldu. bunu iyice kafaya takmaya başladım. sonra bu sorunları çözdüm. ardından ufak mahkemelik olaylar yaşadım. o zamanlar kendimi yalnız hissetmediğim kadar yalnız hissettim. ne yapacağımı bilemedim. sonra adana’ya dönüp her şeyi düzeltmek için kafa toplayıp yalnız kaldım. sonra bir kişiyle aramı düzelttim. ardından bursa’ya gittim. daha sonrasında deprem oldu zaten. hayatım boyunca daha yalnız hissettiğim bir dönem olmamıştı. bir kişi çok umursamaz şekilde yanımda durdu. ona iyice bağlandım. ve en sonunda sebepsiz yere gitti. değer verdiğini düşünmüştüm ve suan kendimi suçluyorum. suan da yalnız olmak çok kafaya taktığım bir şey değil ama ömür boyu böyle olacağımı hissediyorum ve cidden kötü hissediyorum. bir şey yapacak enerji bulamıyorum. yine de çabalamaya devam etmek istiyorum. spora tekrar başladım. her gün okul için bir şeyler öğrenmeye çalışıyorum. ama ne zaman uyusam 2 saat içinde kabus görüp uyanıyorum ve düzensiz bir uyku düzeni sonucu gün boyu yorgun hissediyorum. bu duygulardan nasıl kurtulurum bilmiyorum ama
bir yerlerde benimle az çok aynı sıkıntıları yaşayan birini görmek az da olsa yalnız hissettirmedi. teşekkür ederim buraya yazdığın için. ufakta olsa bende kendi içimi kaba taslak dökmek istedim. iyi günler.