Ben bazen babamı çok özlüyorum. 2017de kaybettim. 5 yıl geçti büyük oranda alıştım ve kabullendim. İleride ebeveyn olabileceğimi düşündükçe veya yaşadığım gündelik sorunlar bile babamı çok aklıma getiriyor. Sürekli kafamda "babam olsaydı şöyle olmazdı, böyle olmazdı veya babam olsaydı nasıl olurdu" diyip duruyorum. 5 yıl geçti, o ilk zananlardaki boşluğu aştığıma kendimi inandırarak 5 yıl geçirdim. Artık bunu kabullendim. Bende babamı kaybetmemle alakalı oluşan boşluğu ve o boşluğun bende oluşturduğu sorunları tamamen kabullendim. Bunları aşabilmek için psikolog görüşmelerine başladım tabi. Ama baba denince kafamda her ne kadar babam canlansa da başta annem olmak üzere abimle o kavramı doldurmaya çalıştırlar hep. Şükürler olsun böyle güzel bir aileye sahibim. O boşluğu doldurmak için çabaladılar kendileri boşlukla başederken. Ama baba işte, başkası pek dolduramıyor. Yani evet, bana eksikliğini hissettirmemek için ellerinden geleni yaptılar bunu yok sayamam ama bilmiyorum, düşünmeden edemiyorum sadece. Babamı çok özlüyorum. Her özlediğimde Rammstein'in Mein Herz Brennt Piano Versionunu dinliyorum. Babamın sesi Till Lindemanın sesinin neredeysr aynıydı. Bir nebze hafifletiyor onunkine yakın bir ses duymak. Kısaca babamı çok özlüyorum ve bununla ne yapabileceğimi bilmiyorum. Sadece paylaşmak istedim artık bu düşünceler gerçekten bir noktadan sonra boğabiliyor ve aileme bunu yansıtmak pek istemiyorum. Teşekkürler.