Bu zamana kadar merakım benim itici gücüm olmuştu.Çocukluktan beri merak edilmeyenleri merak eder,fark etmeye,farkında olmaya özen gösterirdim lisede bu durum zirve yaptı sanırım ama geçtiğimiz 3 yılda kendimde kayda değer bir merak görmüyorum yetmezmiş gibi öncesinde kendimi ayrı tuttuğum ne varsa kaybediyorum,sıradanlaşıyorum.
Sorgulanmamış ve düşünce üretilmemiş bir yaşam bana eziyet gibi geliyor.
Sosyal medya kullanmadığımı kendime söylerken vaktimi gereksizlik yığına teslim ediyorum.
Rasyoneliten uzaklaşıyor sıradanlığa yaklaşıyorum sığ bir vizyonla boktan bir misyonun esiri haline geliyorum.
Her şeye yetişmeye çalışırken bugünü kaçırıyorum.
Bunları yazma sebebim sanırım bu iletinin kendime gelmem için bir umut ışığı olması ama şu sözü de aklımdan çıkaramıyorum.
"Umut keşfedilmemiş hayalkırıklığıdır"