TeomanKumarbaz

kumarbazım, kendimi sürmüştüm masaya
cebim boştu, yerim yoktu yurdum yoktu
sabah ilaçlarımı basmış ruh deşenlerim bana
tutturup kıvamımı dönüyorum mezarımda
şerefine kadehim anlamsıza, saçmaya
allah'ın delisiyim, kendimi bağrıma basmaya
zaten ben artık üzülmüyorum dünyaya
son gördüğümde onu can çekişiyordu galiba
hepsi buymuş
hepsi buymuş meğer
hepsi buymuş
hepsi buymuş meğer
bir ucumdan hayal, bir ucumdan hakikat
koştum aklımdan dışarıya, kibirimden taşmaya
bir yüz karasıyım kuşkuyla, kinle dolmuş
çöplerimi karıştırmış kendi derisinden çıkmış
mutluluk, mutluluk umudundaysa
plaseboda, ilaçlarda, hafızasızlıktaysa
zaten ben artık üzülmüyorum dünyaya
son gördüğümde onu can çekişiyordu galiba
hepsi buymuş
hepsi buymuş meğer
hepsi buymuş
hepsi buymuş meğer
ilahlara sığınmıştım, beni terslemişlerdi
bir hayale boşalmıştım yağlayan kilidimi
bir daha dönmem evime, herkes şehri terk etmiş
kuyrukta bekliyor kalanlar, mengeneyle sıkışmış
adımı unuttum çoktan, irinim aktı benden yere
artık tapmıyorum kendimden başka hiç bir şeye
zaten ben artık üzülmüyorum dünyaya
son gördüğümde onu can çekişiyordu galiba
hepsi buymuş
hepsi buymuş meğer
hepsi buymuş
hepsi buymuş meğer
hepsi buymuş
hepsi buymuş meğer
hepsi buymuş
hepsi buymuş meğer
hepsi buymuş