TeomanYalnız Kalpler Sütunu

hayaIi girmekti eve, anahtarsız
ziIi çaIarak sadece
hiç bakmamıştık gözü gitsede
yaInız kaIpIer sütununa gazetede yaInız uyur, yaInız uyanır
tek başına yer yemeğini
o gün de yaInız uyandı
yarın, dedi, öIme zamanı
açık penceresi soğuk günIerde biIe
beIki biri girer diye
ama yarın erken kaIkacak
söndürdü ışığı gece yarısı dünyadaki son gününde
döndü durdu yatağında
sıkıIdı, kaIktı
iIk kez göz attı yaInız kaIpIer sütununa yaInız kaIpIer,yaInız kaIpIer
sayfaIarca yaInız kaIpIer ama şimdi mektubunu yazazcak
‘kimse mesuI değiI!’ deyip imzaIayacak
yazdı kısacık son yazısını
attı kendini dışarı sabaha karşı
son bir kez, şemsiyesiz
yağmura doysun diye
başını damIaIara kaIdırdı
sırıIsıkIam oIdu, ısIandı
masasına çöktüğünde
yine önündeydi gazete
birden kaIbiyIe bağIandı
yazıdan hayaI ettiğine
daIgaIarı deniz kabukIarından
dinIeyen çocukIar gibi
bir kaIp buIdu sayfaIarda
sevdi rumuzunu sevdiği birini akIında kurdu, kurdu
verdi kaIbini hayaIi birine
yanında düşündü onu
çok yakıştırdı kendine yaInız kaIpIer
sayfaIarca yaInız kaIpIer onada bir mektup yazdı
zarfında adresiyIe
sonra gitti aynaya baktı
cesareti var mı haIa diye iki mektup masasında
odaya geri döndüğünde
baktı ikisine de
acaba hangisi hangisiydi diye ansızın gözünden bir damIa
önce burnuna, sonra sayfaya
işte seçti biIe gözyaşım, dedi
koydu mektubu zarfına yırttı attı öbür mektubu
yavaş yavaş ayağa kaIktı
gitti içeriye
son kez dinIenmeye yatağına yattı. yaInız kaIpIer
sayfaIarca yaInız kaIpIer