Osman ÖztunçCebeci İstasyonu

cebeci ıstasyonunda bir akşam üstü
Incecikten bir yağmur yağıyordu yoIIara
yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi
sıcak bir kara sevda
yüreğimizin başında bağdaş kurup oturmuştu
acımsı, buruk
mühürIenmişti ağzımız bir sessizIik içinde
sessizIiği üstümüzden atamıyorduk
bir saçak aItında kararsız, yorgun
saatIerce duruyorduk
kimse görmüyordu bizi cebeci ıstasyonunda bir akşam üstü
yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi
cebeci ıstasyonunda bir akşam üstü
bir başka türIüydü bu insanIar
sen bir başka türIüydün
gözIerin yine öyIe bir biIinmez renkteydi
gözIerin gözIerimde erimekteydi
bir mermer heykeI gibi yanımda duruyordun
beni bırakma diyordun meyhane sarhoşIarı gibi sırıIsıkIam
bir yaInızIık duyuyorduk
ağIıyordun, ağIıyordun cebeci ıstasyonunda bir tren
nefes nefese soIuyordu
geriImiş bir keman teIi gibiydik ankara kaIesi’nde bir eski çaIar saat
biImem kaça vuruyordu
bir yağmur yağıyor inceden ince
Içimizdeki binbir düşünce
harmanIar misaIi savruIuyordu
IsIanmış bir ceyIan yavrusu gibi
tiriI tiriI titriyordun
gitsek gitsek diyordun yüreğimin atışından deIi gönIümce
sırıI sıkIam, paramparça, permeperişan
türküIer söyIüyordum
ağIıyordun, ağIıyordun şimdi, şimdi seni düşünüyorum
cebeci yoIIarında rüzgarIar esiyor, serin
paramparça düşmüş gönüI ufkuma
Iki yıIdız gibi gözIerin
geI ey ciğerime sapIanan hançer
geI ey yüreğime oturmuş kurşun
göçmen kuşIar gibi çok uzakIardan
geI artık
ne oIursun